و باز هم شیطنت.....

ظهربود از سر کار برگشته بودم و با سرعت نور در حال اماده کردن ناهار بودم.پسرک داخل اتاق در حال بازی بود و صدای پیا م های تلفن با صدای تلویزیون در هم شده بود.پسرک عادت داشت که به پیام های تلفن  و البته بیشتر صدای بابایی گوش کنه .بعد از چند دقیقه به سمت اتاق رفتم تا سری بزنم به ایلیای کوچک...که ناباورانه بر فراز میز کامپیوتر پیدایش کردم.اینکه چطور از صندلی چرخ دار که مدام در حال حرکت هست بالا رفتی و به دنبالش از میز...هنوز که هنوز است نمی دانم فقط خوب می دانم که باید شکر بگویم خدای مهربان را یکبار نه که هزار بارو بخواهم باتمام وجودم از او که خود حافظت باشد....آمین.

مامان به قربان خنده های شیرینت...همیشه همیشه خنده مهمان نگاهت باشد عزیز من.